Epidemiologia TRU

Toczeń rumieniowaty układowy TRU (ang.  SLE – systemic lupus erythematosus) jest przewlekłym zespołem chorobowym o złożonej, wieloczynnikowej etiologii.

Rozwija się na podłożu zaburzeń autoimmunologicznych prowadzących do przewlekłego zapalenia i dysfunkcji wielu układów i narządów: nerek, ośrodkowego układu nerwowego (OUN), układu krwiotwórczego, stawów, skóry chorobą autoimmunizacyjną, charakteryzującą się zajęciem wielu narządów i obecnością w surowicy autoprzeciwciał. przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń, prowadzącą do zwiększonej chorobowości oraz śmiertelności.

 

    Częstość występowania TRU

    Przyjmuje się, że w populacji ogólnej na toczeń rumieniowaty układowy choruje 1 na 2000 osób. Należy jednak mieć na uwadze, że wartości te mogą być niedoszacowanie z uwagi na trudności w rozpoznaniu tej choroby. Bardziej prawdopodobne są dane wskazujące na częstość występowania TRU w ogólnej populacji wynoszącą 1 przypadek chorobowy na 500 – 1000 osób.

    Na świecie najczęściej na TRU chorują kobiety, które stanowią 80 – 90 proc. chorych na TRU. Szczyt zachorowań na TRU przypada w stosunkowo młodym wieku  od 20 do 40 lat (średnio 29 lat).

    Tendencję wzrostową częstości zachorowań na TRU obserwuje się w Europie i Australii, natomiast spadkową – w Japonii. W Europie najwyższą chorobowość zaobserwowano w Hiszpanii, Islandii oraz Szwecji. Badania epidemiologiczne wskazują, że częstość występowania TRU w Wielkiej Brytanii wynosi w populacji białej, azjatyckiej oraz afroamerykańskiej odpowiednio: 3, 10 i 21,9 na 100 000 mieszkańców na rok. W Hiszpanii – 2,2 (w populacji białej), w Szwecji – 4,7, a w Australii – 11 (wśród Aborygenów).

    W Polsce, jak wynika z danych Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) w roku 2018 w roku rozpoznano 16 188 chorych na TRU, w roku 2016 – 16 020, a w roku 2017 – 16 188.

      Przyczyny zachorowania na TRU

      Przyczyna TRU pozostaje nieznana. Bierze się pod uwagę czynniki genetyczne, hormonalne (częściej występuje u kobiet w wieku rozrodczym lub stosujących estrogenową terapię zastępczą),  środowiskowe i immunologiczne.