Inne metody leczenia ŁZS

Oprócz stosowania leków  bardzo ważne są inne metody terapeutyczne:

1. Leczenie miejscowe – dotyczy bezpośrednio zajętego stawu: wykonuje się m.in.:

– nakłucie stawu w celu odbarczenia do  nagromadzonego płynu zapalnego i podania do wnętrza leków przeciwzapalnych (steroidów);

– zabiegi usuwające zmienioną błonę maziową (synowektomia) – są różne sposoby ich wykonania: chirurgicznie,chemicznie (poprzez podanie substancji niszczącej błonę maziową) lub z użyciem radioizotopu;

– różnego rodzaju zabiegi korekcyjno-rekonstrukcyjne – mające na celu poprawę budowy i funkcjonowanie zniekształconych stawów;

– endoprotezowanie – czyli zastępowanie zniszczonego stawu sztuczną protezą.

2.  Wsparcie psychiczne – chorzy na łuszczycowe zapalenie stawów często odczuwają ból i niesprawność układu ruchu, a dodatkową przyczyną ich cierpienia są zmiany skórne. Rozpoznanie tej choroby może wywołać stres i lęk o przyszłość. Jest to naturalny odruch, z którym zmaga się większość osób cierpiących na choroby przewlekłe, dlatego ważne jest uzyskanie pomocy i wsparcia osób bliskich, a w razie potrzeby wsparcia w poradni specjalistycznej. Niektóre metody (np. biofeedback i terapia behawioralna) bardzo efektywnie kontrolują objawy choroby i poprawiają samoocenę. Nie wahaj się porozmawiać o Twoich wątpliwościach z lekarzem!!

3. Odpoczynek –  u niektórych chorych może wystąpić znaczne zmęczenie, zwłaszcza w aktywnym okresie choroby. Pozwól sobie na odpoczynek – krótkie drzemki w ciągu dnia pomogą Ci odzyskać energię i dają ulgę stawom.

4. Ćwiczenia – przewlekła choroba stawów sprzyja rezygnacji z jakiejkolwiek aktywności fizycznej, tymczasem  prowadzi to do zmniejszenia ruchomości stawów, przykurczów i osłabienia siły mięśniowej. Regularna aktywność fizyczna zapobiega niektórym niekorzystnym zmianom w stawach, a nawet je odwraca; wskazane są ćwiczenia zwiększające zakres ruchu i wzmacniające mięśnie (pomogą zachować ruchomość i stabilność stawów) oraz ćwiczenia poprawiające ogólną wydolność (np. chodzenie, pływanie, jazda na rowerze); program ćwiczeń powinien być opracowany przez rehabilitanta i dostosowany indywidualnie do możliwości pacjenta, zależnie od stopnia zaawansowania choroby. Pamiętaj, że im wcześniej zaczniesz ukierunkowaną rehabilitację, tym łatwiej będzie zapobiec zniekształceniu i niesprawności stawów.

5. Fizykoterapia – różne techniki, takie jak krioterapia, ultradźwięki, masaże i balneoterapia, pomagają zmniejszyć ból i zapalenie stawów oraz rozluźnić układ mięśniowy.

6. Zaopatrzenie ortopedyczne – pomaga odciążyć chore stawy i poradzić sobie z niepełnosprawnością – należą do niego stabilizatory na ręce, kolana i stawy skokowe (tzw. ortezy) pomagające utrzymać prawidłowe położenie stawów, wkładki ortopedyczne do butów poprawiające budowę stopy i odciążające stawy nośne przy chodzeniu.

7. Odpowiednia dieta – chodzi o utrzymanie prawidłowej masy ciała. Chorzy powinni unikać zarówno nadwagi oraz otyłości ( które zwiększają obciążenie  stawów i przyspieszają rozwój miażdżycy), jak i niedożywiania (które osłabia organizm i prowadzi do zaników mięśni). Ważne jest dostarczanie kościom odpowiedniej ilości wapnia i witaminy D.

8. Zapobieganie chorobom sercowo-naczyniowym – kluczowe jest utrzymanie małej aktywności choroby oraz prowadzenie zdrowego stylu życia, m.in. odpowiednia dieta, aktywność fizyczna, unikanie picia alkoholu, niepalenie tytoniu. W zależności od wskazań stosuje się m.in. leki zmniejszające stężenie cholesterolu (statyny), leki przeciwcukrzycowe, kwas salicylowy i kwasy omega-3.