Kluczowe aspekty leczenia ŁZS

ŁZS jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym, to znaczy, że organizm sam niszczy swoje komórki. Leczenie tej choroby stanowi wyzwanie dla współczesnej medycyny.

Celem leczenia ŁZS jest zahamowanie postępu choroby i umożliwienie normalnego funkcjonowania.

Chociaż nie zawsze jest możliwe osiągnięcie pełnej remisji (czyli stanu, gdy nie ma żadnych cech obecności choroby), coraz częściej można utrzymać  jej aktywność na niskim poziomie.

Kluczowe jest jak najszybsze włączenie leczenia, aby zapobiec niesprawności i innym powikłaniom choroby.

Sposób postępowania zależy od przebiegu ŁZS i musi być dostosowany indywidualnie do pacjenta.

Lekarz ustala postępowanie, biorąc pod uwagę aktywność choroby, stopień uszkodzenia stawów i innych narządów oraz choroby współistniejące. Istotne jest aby plan leczenie był ustalony wspólnie przez lekarza i pacjenta. Leczenie wiąże się z regularnymi wizytami oraz wykonywaniem badań laboratoryjnych oceniających skuteczność i ewentualne działania uboczne stosowanych leków.

Najskuteczniejsze jest połączenie różnych metod postępowania, np. oprócz stosowania leków ważna jest rehabilitacja. 

Należy wcześnie zapobiegać powikłaniom ŁZS, m.in.chorobom układu sercowo-naczyniowego.

Stopień zmian łuszczycowych na skórze często nie odzwierciedla ciężkości ŁZS (np.łuszczycy objawiąjącej się wyłącznie zmianami na paznokciach może towarzyszyć zaawansowane zapalenie stawów). Dlatego oprócz leczenia dermatologicznego konieczna jest współpraca z lekarzem reumatologiem. Wiele leków stosowanych ogólnoustrojowo zmniejsza zarówno zmiany skórne, jak i stawowe.